ล่า – ทมยันตี
นิยายไทยที่สร้างความกลัว และความหลอกหลอนในจิตใจ เมื่อเห็นว่าจะมีการหยิบเรื่องนี้มารีเมคสร้างละครใหม่อีกครั้ง เลยต้องหยิบเรื่องนี้มาอ่านกันใหม่อีกรอบ ยังคงน่ากลัวไม่เสื่อมคลาย อ่านแล้วยังหดหู่เหมือนครั้งแรกที่ได้อ่านหรือได้ดู
เรื่อง – ล่า
ผู้เขียน – ทมยันตี
สนพ – ณ บ้านวรรณกรรม
จำนวนหน้า – 444
ราคา – 300บาท
… ปกหลัง …
มนุษย์เราอาจจะรักตัวเองมากที่สุดก็จริง แต่มนุษย์ที่เป็น “แม่” จะแตกต่างกับคนอื่นตรงที่ว่า รักลูกยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเสียอีก ลูกเอ๋ย แม่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาสำหรับให้ใครมารังแกจนยับเยินอย่างนี้เลย “ไอ้แป๊วมันล่ออีลูกสาวก่อน” นับจากคืนนั้น ไม่ม่คืนใดเลยที่ฉันจะได้หลับตาลงอย่างเต็มตื่น ไม่มีคืนใดที่ฉันจะไม่หวาดผวาลุกขึ้รด้วยเสียงกรีดร้องอย่างฝันร้าย ทุกวัน ทุกคืน คือความทรมารอันยาวนาน ทำไมหนอ ทำไมฉันไม่ตายไปเสียเลย ทำไมธรรมชาติไม่ปรานีพอที่จะให้ความตายแก่ฉัน ตายเสีย…เพื่อจะได้ไม่รับรู้กับสิ่งใดอื่น ตายเสีย…เพื่อจะได้ลืมความโหดร้ายทารุณในโลกนี้ และตายเสีย…เพื่อที่ว่า ต่อมาอีกนานแสนนาน ทุกครั้งที่ฉันหลับตาลง เสียงกรีดร้องโหยหวนของลูกจะได้ไม่แว่วขึ้นมาในความทรงจำ “แม่จ๋า…แม่ …ช่วยหนูด้วย!”
… หลังอ่าน …
มธุสร มธุกร แม่ลูกผู้ต้องระหกระเหเร่ร่อนออกมาจากบ้าน เพราะเลิกราหย่าขาดจากสามี บ้านที่เธอหาได้ ไม่ได้ดีนัก เพราะด้วยกำลังทรัพย์ที่ขาดแคลน บ้านที่อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่น่าอภิรมย์ มีทั้งชาวบ้านที่ชอบสอดรู้สอดเห็น แก๊งค์เด็กวัยรุ่นที่มักลักเล็กขโมยน้อยและค้ายา วันนึงเมื่อแก๊งค์เถื่อนพวกนี้โยนยาเสพติดเข้ามาในบ้าน เพราะวิ่งหนีตำรวจ แม่ลูกตัดสินใจเอาห่อยาไปส่งให้ทางการ เพราะคิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ตำรวจจับตัวได้ แต่ไม่นานก็ต้องปล่อยไป พวกมันเลยวางแผนล้างแค้นแม่ลูกพลเมืองดี แผนที่ฆ่าและทำร้ายทั้งร่างกายและจิตวิญญาณของลูกผู้หญิง “ข่มขืน” มธุสรรอดมาได้แบบสะบักสะบอม มธุกรรอดมาได้ แต่ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป
และเหมือนเคยตำรวจจับผู้ร้ายได้ แต่เอาผิดไม่ได้ทั้งหมด แค้นนี้จึงต้องถูกชำระด้วยมือของคนเป็นแม่เอง
ต้องบอกว่าอ่านเรื่องนี้มาครั้งนึงเมื่อนานมากกกกกก พร้อมๆกับที่ละครเคยฉายเมื่อยุคนั้น สินจัยเป็นมธุสร ทราย เจริญปุระเป็นมธุกร
เป็นนิยายของทมยันตีเรื่องแรกที่อ่านแล้วชอบ ไม่ใช่ซาดิสต์ แต่ก็ซาดิสต์ แค่แอบรู้สึกตลอดเวลา พวกคนที่ข่มขืนเค้า ไม่ควรได้รับการอภัยโทษ แต่ก็ไม่ควรตายแบบง่ายๆ ด้วยเช่นกัน ผู้หญิงหนึ่้งคนที่ถูกกระชากวิญญาณออกทั้งเป็น ตายทั้งที่ยังหายใจได้ ผู้ร้ายควรได้รับคืนอย่างสาสม เจ็บร้อยเท่า ทรมานพันเท่่า ตายอย่างทรมานแสนสาหัส
อ่านเรื่องนี้แล้วแอบเชียร์มธุสรตลอดให้จัดการพวกมันได้สำเร็จ อ่านไปก็ระทึกไปลุ้นไปว่ามารสังคมแต่ละตัวจะโดนจัดการด้วยวิธีไหนนะ มันสะใจดีแท้เมื่อเห็นจุดจบของพวกมัน ตอนที่อ่านแล้วหลอนที่สุดน่าจะเป็นตอนจัดการ 2 ตัวสุดท้าย ไอ้ย้ง ประโยคที่ทิ้งท้ายว่า “ฉะนั้นต่อไปภายหน้า ถ้าคุณเห็นมนุษย์ผู้ชายคลานไปตามถนน ส่งภาษาใบ้ร้องขอความเมตตาด้วยประการใดประการหนึ่ง ขอให้รู้ไว้เถิดว่า
นั่นคือมัน …ไอ้ย้ง ไอ้คนที่มีจิตเลวกว่าหมา” โอยย อ่านตรงนี้แล้วขนลุก จำได้ว่าแต่ก่อนตอนอ่านถึงตรงนี้หลอนไปหลายวัน ไปไหนมาไหนกลัวจะเจอผู้ชายคลานมากอ่ะ 5555 ส่วนเจ้าแป๊ว รายสุดท้าย หัวโจก นี่แอบผิดหวังเล็กๆ แหมม มันไม่น่าตายน่ะ มันน่าจะอยู่อย่างทรมานแบบไอ้ย้งไปชั่วชีวิตด้วยอีกคน ไม่ต้องตกใจ เค้าไม่ได้โหดขนาดนั้น แต่คดีแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ
อ้อ ฉากโดนข่มขืนในละครนี่บีบคั้นหัวใจกว่าในนิยายอีกนะ ทราย เจริญปุระ ตอนนั้นเป็นนักแสดงหน้าใหม่ที่เล่นได้กระชากใจมาก
ส่วนสินจัยนี่ไม่ต้องพูดถึงนะ สุดๆ อ่ะ ตอนนี้รอดูละครเวอร์ชั่นแบบใจจดใจจ่อ