คำสารภาพ – มินะโตะ คะนะเอะ

คำสารภาพ  –  มินะโตะ คะนะเอะ

เครียด กดดัน บีบคั้นหัวใจสุดๆ

 

กับคำโปรยหน้าปก   “สุดยอดนวนิยายสืบสวนญี่ปุ่น ยอดขายกว่า 2 ล้านเล่ม  ภาพยนตร์กระแสแรงที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลออสการ์”  ก็ชวนให้น่าหยิบมาอ่านแล้ว

 

เรื่อง – คำสารภาพ (Confession)
ผู้เขียน – มินะโตะ คะนะเอะ
ผู้แปล – กนกวรรณ เกตุชัยมาศ
สนพ – แพรวสำนักพิมพ์
จำนวนหน้า – 254
ราคา – 195บาท

…เรื่องย่อจากปกหลัง…

 
มะนะมิจัง ลูกสาววัยน่ารักของ   โมะริกุจิ ยูโกะ ครูประจำชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1   ถูกพบเป็นศพในสระว่ายน้ำของโรงเรียน   เธอรู้ดีว่าฆาตกรก็คือลูกศิษย์สองคนที่อยู่ในชั้นเรียนของตัวเอง  การแก้แค้นแสนสาหัสจึงได้เริ่มต้นขึ้น  แต่ที่น่าพรั่นพรึงนั้นกลับไม่ใช่ความตายหรือวิธีทรมาน   แต่มันคือ “คำสารภาพ” ของเหล่าผู้สังฆกรรมที่น่าตกตะลึง  และโยกคลอนจิตใจได้อย่างรุนแรง  และมันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเล็กๆ

 

 

และไม่ใช่แค่หนังสือที่มีอยู่ในครอบครอง  แต่เรามีเวอร์ชั่นที่เป็นหนังด้วยใช่ค่ะ หนังใหญ่ในโรงนี่แหละ  แต่เป็นหนังที่ได้เข้าชิงรางวัลออสการ์ด้วยนะ  ต้องบอกว่าได้ดูหนังก่อนที่จะหนังสือจะถูกแปลเป็นภาษาไทย  ดูอยู่หลายรอบ ครั้งนึงดูกับเพื่อนบ้าน  หลังดูจบเพื่อนบ้านออกอาการไม่ต่างจากเราที่ดูไปรอบแรก  คือนิ่งเงียบ พูดไม่ออก คิ้วขมวด รู้สึกเครียด และอึดอัด  ขนาดคนที่ดูเป็นรอบที่ 2 อย่างเรา ยังอดรู้สึกแบบนั้นอีกไม่ได้  เวอร์ชั่นหนังทำได้ดีไม่แพ้ในหนังสือ ออกจะทำให้เห็นภาพชัดเจนขึ้นด้วยซ้ำ  

หนังสือเรื่องนี้มีพล็อตที่แปลก ดูไม่ซ้ำ เลยชวนให้น่าสนใจ  การเล่นประเด็นกับการทำผิดในเยาวชน มันดูมีหลายแง่มุมให้ชวนคิด  เยาวชนยังอยู่ในวัยที่ขาดการยับยั้งชั่งใจ ขาดการรับผิดชอบ และขาดการไตร่ตรองความถูกผิด  กฏหมายที่ประนีประนอม ไม่เอาผิดเยาวชนเหล่านี้  สำหรับเด็กที่ก้าวพลาดจริงๆ ก็นับเป็นเรื่องดี  แต่สำหรับเด็กบางคน บางทีมันก็เกินเยียวยา

หนังสือเล่มนี้ทำให้เราเกิดความรู้สึกหลากหลาย  อึดอัดกับมุมมองความคิด โดยเฉพาะคนเป็นแม่  แล้วก็รู้ว่าความรักของแม่ก่อเกิดอะไรได้หลายอย่าง  ไม่ได้บอกว่าความรักของแม่ไม่ดี เพราะเรารักแม่  แต่ความรักที่บางครั้งมันสุดโต่ง มองข้ามความผิดของลูกตัว  โยนความผิดให้กับคนรอบข้าง ปกป้องลูกจนเกินพอดี  มันก็ก่อเกิดปัญหาให้กับจิตใจของลูกได้เช่นกัน  คนเป็นแม่หลายคนอาจจะบอกว่าเป็นธรรมดาที่แม่จะปกป้องลูก  แต่บางครั้งก็ทำให้เรานึกถึง คำว่า “พ่อแม่รังแกฉัน”  

การใช้วิธีเล่าเรื่องด้วยคำสารภาพ หรือคำบอกเล่าจากตัวละครหลักๆ  วิธีนี้เลยทำให้เราได้รับรู้ความคิดของตัวละคร ว่าเค้าคิด และรู้สึกอย่างไร  เรื่องนี้ให้ข้อคิด และแฉอะไรให้เราได้เห็นได้หลากหลายมุม  ตามที่คำโปรยปกหลังว่า ความน่ากลัวของเรื่องไม่ได้อยู่ที่การตาย  แต่มันอยู่ที่คำสารภาพของคนที่เกี่ยวข้องในเรื่อง  มันชวนอึ้งกับความคิดของตัวละครแต่ละตัว  ชวนตกตะลึงไปกับสิ่งที่พวกเค้าได้ทำ  สะท้านไปกับความคิดของเด็กที่กระทำผิด  อึดอัดไปกับมุมมองความคิดของคนเป็นพ่อแม่  แม้กระทั่งความคิดคนเป็นครูผู้สูญเสียลูกสาว ก็ยังทำให้เราพูดไม่ออก  เป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจเต้นแรง บีบคั้นได้จนนาทีสุดท้ายของเรื่อง  บีบคั้น หดหู่ ไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น  อึดอัด กับความคิดและการกระทำของตัวละคร  ต้องบอกเลยว่าเป็นเรื่องที่เผยด้านดำมืดของจิตใจอย่างแท้จริง